بروزرسانی: 02 تیر 1404
چگونه Metaverse می تواند آموزش را متحول کند
در کالج مورهاوس در آتلانتا، جورجیا، شیمیدان زیست مولکولی دکتر محسینه موریس به دانشجویان خود در یک آزمایشگاه مجازی آموزش می دهد - دوقلوی دیجیتالی آزمایشگاه شیمی واقعی در دانشگاه فیزیکی. در آزمایشگاه مجازی، دانش آموزان می توانند آزمایش هایی را انجام دهند، همانطور که اگر حضوری در آنجا حضور داشتند انجام می دادند. مورهاوس یافت میانگین نمره آزمون نهایی دانش آموزانی که در VR آموخته بودند 85 بود، در مقابل 78 حضوری و 81 برای روش های آنلاین سنتی. آنها همچنین افزایش حضور و مشارکت دانش آموزان را گزارش کردند.
دولت ها می توانند از طریق توسعه برنامه های درسی، طرح های سواد دیجیتال، و با حمایت و دعوت از مربیان برای کمک به هدایت این فناوری برای داشتن بیشترین تأثیر، پایه گذاری را آغاز کنند. مهم این است که دولت ها باید کمک کنند تا اطمینان حاصل شود که همه مدارس به این فناوری ها دسترسی دارند، به طوری که نابرابری ها بیشتر ریشه دار نشوند، فقط به این دلیل که مدارس با منابع بهتر می توانند سخت افزاری را دریافت کنند که دیگران نمی توانند.
تصور مزایای رهایی از محدودیت های زمانی و جغرافیایی سخت نیست. کالج های مناطق محروم می توانند با هم همکاری کنند و از آن هایی که دور هستند حمایت کنند. یک معلم برجسته می توانست در مدرسه ای که 100 مایل دورتر است، تدریس کند. یک سیستم مدرسه ای که کمبود معلم در یک موضوع خاص دارد، می تواند آنها را برای تدریس در کلاس ها از هر نقطه از کشور استخدام کند.
این چیزی است که امکان یادگیری در متاورژن را بسیار هیجان انگیز می کند. به جای اینکه به دانش آموزان بگویند دایناسورها چگونه بودند، می توانند در میان آنها قدم بزنند. می توان کل آزمایشگاه های علمی را ساخت و با تجهیزاتی پر کرد که اکثر مدارس هرگز قادر به خرید آن نیستند. دانشجویان پزشکی می توانند جراحی پیچیده را بدون خطر برای بیماران یا خودشان انجام دهند.
منبع
متاورس تکامل بعدی اینترنت است - و این حس حضور است که آن را متمایز می کند. طیف وسیعی از فناوری ها، از جمله هدست های واقعیت مجازی (VR) را در بر می گیرد که شما را به محیط های کاملاً جدید منتقل می کند. عینک واقعیت افزوده (AR) که روزی تصاویر تولید شده توسط کامپیوتر را بر روی دنیای اطراف شما پخش خواهد کرد. و تجربیات واقعیت ترکیبی (MR) که محیط های فیزیکی و مجازی را با هم ترکیب می کنند.
در میزگرد، موضوعی که بارها مطرح شد، عدالت بود. عقب ماندن و عقب ماندن کودکانی از پیشینه های فقیرتر از همسالان ثروتمندترشان مشکل پیچیده ای است که زمانی که معاون نخست وزیر در بریتانیا بودم بارها با آن مواجه بودم. این شکاف آموزشی جهانی است، همانطور که توسط برنامه OECD برای ارزیابی دانشجویان بین المللی، که الگویی از دانش آموزان فقیرتر را گزارش می دهد که از همسالان ثروتمندتر خود در سراسر جهان عقب مانده اند.
هنگامی که پردیس جهانی دانشگاه مریلند از دانشجویانی که با معلمان و همکلاسی های خود در VR ملاقات می کردند، نظرسنجی کردند، دریافتند که برای برخی، آواتار بودن ترس آن ها از صحبت با اعضای هیئت علمی و تعامل با همسالان را کاهش می دهد. دانش آموزان مبتلا به آگورافوبیا و PTSD هر دو گزارش کردند که در تعامل حضوری مشکل داشتند، اما در کلاس مجازی راحت بودند.
هنگامی که فناوری ها وجود داشته باشند، در نهایت این دولت ها هستند که باید اطمینان حاصل کنند که از آنها به درستی در سیستم های آموزشی عمومی استفاده می شود. و این مدیران آینده نگر آموزش و پرورش هستند که این فناوری ها را خلاقانه در مدارس و کالج های خود به کار می گیرند و می خواهند بهترین شیوه ها را برای دیگران فراهم کنند. مهمتر از همه، این معلمان ماهر هستند که بهتر می دانند چگونه به دانش آموزان خود الهام بخشند. این امر آموزش گسترده معلمان را به یک جزء اساسی از هر استراتژی دولتی تبدیل می کند – هیچ کدام بدون معلمانی که می دانند چگونه از این محصولات بهترین بهره را ببرند، کارساز نخواهد بود.
یکی از نمونه هایی که هفته گذشته در میزگردی که با مربیان، دانشگاهیان و دیگران در لندن اداره می کردم، مطرح شد، مدرسه ای است که نسخه دیجیتالی از تئاتر گلوب را ساخته است - تئاتر دایره ای الیزابتی که نمایشنامه های شکسپیر در آن اجرا می شد - و در حال اجرای آن است. نمایش پایان ترم روی صحنه معروفش کاملا مجازی. جوانان در فضای فیزیکی مشابه با همکلاسی های خود قرار نخواهند داشت و به لندن سفر نخواهند کرد، اما همچنان می توانند همکاری کنند و یاد بگیرند که چگونه نمایشنامه های شکسپیر برای این فضای منحصر به فرد خلق شده است.